|
توصيه روز |
|
|
:: بازار کامپيوتر :: |
|
|
:: نکته آموزشی :: |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ضد سینما،نگاهی به اثر برگزیده "پروژه میراث صنعتی" |
| | |
| هموطن سلام-در هفته های گذشته گروهی از هنرمندان جوان با همت پویا آریان پور و آوا شیر جعفری بقایای کارخانه ی پونل سابق را با همکاری "جامعه ی هنری دیهیم" در محل قیامدشت در نزدیکی تهران "از آن خود سازی" کردند تا پروژه های هنری خود را با استفاده از فضای کارخانه و بقایا و ضایعات موجود در محل اجرا کنند و آثار خلاقانه ای تولید نمایند. | حسین اکبری نسب عضو هیات علمی دانشگاه/تحلیل گر آثار هنری معاصر
هموطن سلام-در هفته های گذشته گروهی از هنرمندان جوان با همت پویا آریان پور و آوا شیر جعفری بقایای کارخانه ی پونل سابق را با همکاری "جامعه ی هنری دیهیم" در محل قیامدشت در نزدیکی تهران "از آن خود سازی" کردند تا پروژه های هنری خود را با استفاده از فضای کارخانه و بقایا و ضایعات موجود در محل اجرا کنند و آثار خلاقانه ای تولید نمایند.
هیات داواران اثر درسا بسیج به نام "پشت به کوه" را به عنوان اثر برگزیده این پروژه ی نسبتا بزرگ و وسیع انتخاب نموند. لازم به ذکر است که بیشتر فضاهایی کارخانه ی تعطیل شده ی هفده هکتاری با پنجاه هزار متر فضای مسقف و بقایا و ضایعات باقی مانده توسط هنرمندان مورد استفاده قرار گرفته بود و کل فضا تقریبا متاثر از اجراهای هنری آنان بود.
اثر برگزیده در واقع شامل اسکلت فلزی (سوله) یک سالن بزرگ نیم ساخته و ناتمام بود کارخانه ی پونل سابق بود که دیوارها و سقف آن نصب نشده بودند. هنرمند پرده ی نمایش بزرگی در انتهای سالن نصب کرده بود و دستگاه ویدیو پروژکتوری را روی یکی از تیرهای سقف قرار داده بود که تصاویر داخل همان فضا ولی در جهت معکوس را روی پرده پخش می کرد.
برای من تجربه ی حضور در داخل این اثر در واقع تجربه ی راه رفتن در داخل یک فضای "آنتی سینماتیک" بود که برایم دیالکتیک "عینیت/ذهنیت" را در یک فضای کاملا مینیمال و فاقد جاذبه ی بصری رقم می زد؛ تجربه ی تعامل خاص با یک اثر که عینیت و ذهنیت را به شکلی موفق در هم می آمیخت تا مرا در راه رفتنم از ابتدای سالن ِ نیمه ساخته، تا انتهای آن در انتهای سالن با پرده ی نقره ای مواجه سازد که در عمل مانع و سدی بود برای ادامه راه رفتن عینی و در عین حال دریچه ای گشوده برای ادمه ی مسیر به شکل ذهنی! دیالکتیک "عینیت" در قالب راه رفتن و طی مسیر، با "ذهنیت" در قالب تصویر روبرو که میل به ادامه دادن را برای مخاطب به شکل ذهنی برآورده می ساخت. فضای مینیمال این اثر به شدت شرایط گفتگوی "ذهنیت/عینیت" را فراهم می نمود؛ مخاطب در داخل این سالن حرکت می کرد و در کمینه ی تزئینات ِ بصری ِفضا جذب ضرب آهنگ حرکت ِبی تنوع خود می شود و از نظر ذهنی مهیای تدام مسیر می گردید اما پرده ی نقره ای مانع تدام عینی حرکت بود و در عوض دریچه ی تداوم مسیر را به شکل ذهنی می گشود و از این طریق خیال مخاطب را پروبال می بخشید. هنر درسا بسیج آفریدن این دیالوگ قوی بود. یک دیالوگ غنی که در سکوت این فضای "آنتی سینماتیک" شکل می گیرد.
وجه "آنتی سینماتیک" اثر به خاطر تضاد آن با فصای سینمایی در عین استفاده از عناصر سینما است. زیرا در خلق این اثر از عناصر ساختاری سینما به شکل کسسته و غیر ساختاری استفاده شده است. وجوه تضادی به طور کلی شامل باز بودن و گشودگی امکانات مختلف این اثر در تقابل با بسته بودن فضا و امکانات سینما است:
در سینما فضا توسط سقف و دیوارها بسته است. و حضور مخاطب در یک فضای محسور تعریف می شود. در فضای سینما، مخاطب به صندلی بسته است و تحرکی ندارد زیرا تحرک او مانع تماشای فیلم توسط دیگران و به هم خوردن نظم ساختاری فضا می شود. در طول تماشا در سینما، مخاطب به موضوع نمایش در زمان تماشا بسته و وابسته است و موضوع یک فیلم طولانی است که سرشار از تنوعات بصری و محتوایی است که کشش آن مسیر تخیل مخاطب را معین می کند.
این در حالی ست که از هر کدام از این جنبه ها و با هرکدام از این معیارها این اثر در موقعیت گشودگی قرار دارد و از این بابت می توان آن را اثری آنتی سینماتیک محسوب نمود. | | | | | | |
|
|
تحليل |
|
|
:: اقتصادی :: |
|
|
:: فناوری اطلاعات :: |
|
|
:: روی خط جوانی :: |
|
|
:: ورزش :: |
|
|
:: فرهنگ و هنر :: |
|
|
:: حوادث :: |
|
|
|
|
|
|
|
|
|